Wyżeł weimarski
Pochodzenie: Niemcy
Zastosowanie: Wszechstronny pies użytkowy
Klasyfikacja FCI:
Grupa VII – wyżły
Sekcja 1 – wyżły kontynentalne
Do uzyskania tytułu Int. Ch. potrzebne konkursy polowe.
Wygląd ogólny:
Pies ma rasowy wygląd i harmonijną budowę, której kształty dają
rękojmię siły, wytrzymałości i szybkości. Wygląd rasy wyżłów weimarskich
wyraża się w płynnych liniach obrysu sylwetki, suchej głowie, właściwym
trzymaniu ogona oraz gładko przylegającej, połyskującej szacie
włosowej.
Rama: długość linii grzbietu może tylko nieznacznie przekroczyć wysokość w kłębie.
Usposobienie: typ silny, przywiązany, niezawodny, spokojny, niebojaźliwy ani agresywny.
Głowa: sucha, kształtna ani za lekka, ani za ciężka, dopasowana do całości, uwzględniająca cechy płci rasy wyżłów.
Czaszka:
mózgowioczaszka dostatecznie szeroka, lekko sklepiona, z mało widoczną
kością potyliczną. Rysa czołowa niezbyt głęboka. Łuki nadoczodołowe
wyraźnie ukształtowane.
Przełom nosowy: umiarkowany.
Część twarzowa czaszki:
wierzchołek nosa nieco wstępujący przed wargami, z otwartymi, szerokimi
i ruchliwymi nozdrzami, w zasadzie koloru brązowego. Jedynie przy
białym umaszczeniu dopuszcza się barwę cielistą lub nos plamisty.
Kufa:
długa, szeroka, głęboka i silna, umożliwiająca aportowanie zwierzyny.
Grzbiet nosa z profilu ma kształt lekko wygarbiony. Dopuszczalny, lecz
mniej ceniony, jest grzbiet o linii prostej. Natomiast wklęsły stanowi
duży błąd.
Fafle: dobrze pigmentowane, wargi
górne opadają od wierzchołka nosa prawie prostopadle w dół i łagodnie
zgrabnym łukiem zachodzą do kącików warg.
Szczęki:
mają być mocne z prawidłowym nożycowym zgryzem, kompletnym uzębieniem.
Odstęp między siekaczami szczęki i żuchwy nieznaczny, gdyż zęby mają być
ustawione prawie pionowo. Uzębienie według wzoru liczy 42 zęby.
Policzki: silne, dobrze umięśnione.
Oczy: średniej wielkości ani wybałuszone, ani osadzone zbyt głęboko. Najlepszy pigment ciemnobrązowy. Powieki ściśle przylegające.
Uszy:
umiarkowanej długości, wysoko i szeroko osadzone, gładkie, bez fałdów,
przylegające do głowy, na końcach zaokrąglone. Ani mięsiste, ani zbyt
delikatne. Wyciągnięte do przodu powinny sięgać do kącików warg.
Szyja weimaranera:
długości harmonizującej z budową ciała, stopniowo rozszerzająca się ku
barkom. Sucha, muskularna, lekko wygięta. Skóra ściśle przylegająca.
Kłąb: wyraźny.
Grzbiet: mocny, dobrze umięśniony, wyrostki kolczyste powinny być pokryte mięśniami.
Lędźwie:
krótkie, szerokie, dobrze umięśnione, równe albo nieznacznie wypukłe.
Przejście z grzbietu do lędźwi łagodne, całość dobrze związana.
Zad: szeroki i dostatecznie długi, nie ścięty, opadający do ogona w linii łagodnej. Dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa:
bardziej głęboka aniżeli szeroka, z dobrze zaznaczonym przedpiersiem.
Mostek ma sięgać daleko do tyłu. Mostek i staw łokciowy powinny
znajdować się na tej samej wysokości. Dobrze wysklepione żebra tworzące
klatkę piersiową, nie mogą być płaskie ani beczkowato wygięte. Żebra
rzekome długie.
Dolna linia: tworzy elegancki łuk (kształt klatki piersiowej) z lekkim i suchym podciągnięciem ku tyłowi.
Ogon:
wysoko osadzony, u nasady gruby dalej ścieniający się, średniej
długości. Dla praktyki polowania o połowę skracany. Pies w stanie
spokojnym opuszcza go w dół, podczas poruszania się trzyma poziomo, nie
unosząc go ponad grzbiet. Ogon nie może być zakrzywiony. W krajach,
które zakazują kopiowania ogonów może być noszony w całej długości.
Powinien sięgać do stawu skokowego. Opadający ogon podczas bezruchu psa
jest nieznacznie szablasto wygięty.
Kończyny przednie: widziane z przodu proste i równoległe, z boku dobrze umiejscowione pod korpusem.
Łopatki: skośne, płasko przylegające, skierowane do tyłu, mocne, o suchej muskulaturze, o dobrym kątowaniu z przedramieniem.
Przedramiona:
możliwie długie, dobrze umięśnione, nie wykręcone ani na zewnątrz, ani
do wewnątrz. Sięgają daleko do tyłu. Powinny być dobrze kątowane między
ramieniem i przedramieniem.
Ramię: proste, dostatecznie umięśnione. Silne a nie grubej kości.
Staw nadgarstkowy: silny.
Śródręcze weimaranera: jest lekko ukątowane, wskutek czego nie jest ustawione pionowo lecz nieznacznie ku przodowi skośnie.
Łapy:
od okrągłych do owalnych, zakończone silnymi, wypukłymi palcami o
mocnych pazurach, z twardymi, jędrnymi opuszkami. Są ustawione
równolegle zarówno podczas bezruchu, jak i w ruchu. Nie mogą być
rozbieżne.
Stopy: okrągłe do owalnych, z dobrze
zwartymi, dostatecznie wypukłymi palcami, zakończonymi silnymi
pazurami. Opuszki twarde i jędrne. Stopy są ustawione równolegle i nie
mogą zbaczać na zewnątrz.
Mechanika ruchu weimaranerów: przestrzenna o posuwistym kroku, przy którym śródręcze i śródstopie są względem siebie równoległe.
Skóra: powinna ściśle przylegać, bez tworzenia fałd.
Owłosienie:
sierść wyżłów krótka, gęsta i jędrna. Na głowie i uszach cieńsza i
krótsza. Pod ogonem nie powinna być dłuższa. Sierść okrywa cały korpus.
Umaszczenie:
– srebrzysto-szare
– mysio-szare
– grafitowo-srebrne
– możliwa biała łatka na klatce piersiowej
Wymiary ciała:
– psy – 62-66 cm;
– suki – 58-63 cm.
Wady:
wszystkie odchylenia od ustalonych norm uważa się za wady. Przy ich
ocenie należy dokładnie uwzględnić wielkość wady, szczególnie:
– błędy w budowie, mało zróżnicowane znaki morfologiczne płci;
– krótką kufę;
– zbyt obfite lub skąpe fafle;
– za długie, krótkie albo za ciężkie, źle osadzone lub pofałdowane ucho;
– za jasne oko, żółte oko jastrzębie;
– brak ogólnie 2 zębów (P-1 i M-3). Z ogólnej liczby 4 P-1 i 2 M-3 mogą brakować najwyżej 2 zęby;
– luźną skórę szyi;
– stromą budowę nadgarstka;
– zbyt głęboką klatkę piersiową;
– łokcie ustawione na zewnątrz lub do wewnątrz;
– lekkie zaznaczenie postawy beczkowatej, krowiej lub postawa wąska tak w ruchu, jak i w postawie stojącej;
– ogon noszony za wysoko ponad linię grzbietu lub mocno zakrzywiony;
– nieznacznie karpiowaty grzbiet;
– za krótki zad.
Wady poważne wyżłów:
– ciężka, limfatyczna, grubokoścista budowa;
– spiczasta kufa, wklęsła linia grzbietu nosa;
– wyraźny przełom nosowy;
– cielista lub plamista trufla z wyjątkiem bielaków;
– zgryz cęgowy i częściowo cęgowy. (U psów w wieku powyżej 4 lat
starcie siekaczy nie ma wpływu na ocenę. Jeśli Klub wyrazi zgodę, sędzia
bierze pod uwagę prawidłowy zgryz przedstawiony na poprzednich
wystawach.);
– wyraźny karpi grzbiet jak również grzbiet lekko łęgowaty;
– brak głębokości klatki piersiowej, słabe przedpiersie, budowa klatki płaska lub beczkowata;
– silnie na zewnątrz albo do wewnątrz skręcony staw łokciowy;
– miękki i za bardzo zdeformowany nadgarstek;
– ciężki chód;
– wyraźna postawa krowia lub beczkowata tak w bezruchu, jak i podczas marszu;
– przebudowane śródręcze;
– większe aniżeli 2 cm odchylenia od ustalonej wysokości w kłębie.
Wady dyskwalifikujące wyżła:
– duże odchylenia od znaków morfologicznych poszczególnych płci;
– typy słabe;
– w wypadku braku więcej niż 2 zębów spośród 4 P-1 i 2 M-3;
– brak jednego lub więcej zębów poza P-1 i M-3;
– niewidoczne zęby uważa się za brakujące;
– przodozgryz, tyłozgryz, zgryz krzyżowy i wszystkie przejściowe formy;
– luźne powieki, ektropium, entropium i podwójne rzęsy;
– silna łęgowatość i deformacja wyrostków kolczystych;
– deformacja klatki piersiowej np. wystający mostek;
– braki jąder;
– wilcze palce i wilcze pazury;
– nadliczbowe zęby.
Psy muszą mieć widoczne, normalnie rozwinięte jądra umieszczone w mosznie.
Erwin Dembiniok „Wyżły”. Wydawnictwo Warszawa 1999.