660-448-369

Wzorzec

Wyżeł weimarski

Pochodzenie: Niemcy

Zastosowanie: Wszechstronny pies użytkowy

Klasyfikacja FCI:
Grupa VII – wyżły
Sekcja 1 – wyżły kontynentalne
Do uzyskania tytułu Int. Ch. potrzebne konkursy polowe.

Wygląd ogólny:
Pies ma rasowy wygląd i harmonijną budowę, której kształty dają rękojmię siły, wytrzymałości i szybkości. Wygląd rasy wyżłów weimarskich wyraża się w płynnych liniach obrysu sylwetki, suchej głowie, właściwym trzymaniu ogona oraz gładko przylegającej, połyskującej szacie włosowej.

Rama: długość linii grzbietu może tylko nieznacznie przekroczyć wysokość w kłębie.

Usposobienie: typ silny, przywiązany, niezawodny, spokojny, niebojaźliwy ani agresywny.

Głowa: sucha, kształtna ani za lekka, ani za ciężka, dopasowana do całości, uwzględniająca cechy płci rasy wyżłów.

Czaszka: mózgowioczaszka dostatecznie szeroka, lekko sklepiona, z mało widoczną kością potyliczną. Rysa czołowa niezbyt głęboka. Łuki nadoczodołowe wyraźnie ukształtowane.

Przełom nosowy: umiarkowany.

Część twarzowa czaszki: wierzchołek nosa nieco wstępujący przed wargami, z otwartymi, szerokimi i ruchliwymi nozdrzami, w zasadzie koloru brązowego. Jedynie przy białym umaszczeniu dopuszcza się barwę cielistą lub nos plamisty.

Kufa: długa, szeroka, głęboka i silna, umożliwiająca aportowanie zwierzyny. Grzbiet nosa z profilu ma kształt lekko wygarbiony. Dopuszczalny, lecz mniej ceniony, jest grzbiet o linii prostej. Natomiast wklęsły stanowi duży błąd.

Fafle: dobrze pigmentowane, wargi górne opadają od wierzchołka nosa prawie prostopadle w dół i łagodnie zgrabnym łukiem zachodzą do kącików warg.

Szczęki: mają być mocne z prawidłowym nożycowym zgryzem, kompletnym uzębieniem. Odstęp między siekaczami szczęki i żuchwy nieznaczny, gdyż zęby mają być ustawione prawie pionowo. Uzębienie według wzoru liczy 42 zęby.

Policzki: silne, dobrze umięśnione.

Oczy: średniej wielkości ani wybałuszone, ani osadzone zbyt głęboko. Najlepszy pigment ciemnobrązowy. Powieki ściśle przylegające.

Uszy: umiarkowanej długości, wysoko i szeroko osadzone, gładkie, bez fałdów, przylegające do głowy, na końcach zaokrąglone. Ani mięsiste, ani zbyt delikatne. Wyciągnięte do przodu powinny sięgać do kącików warg.

Szyja weimaranera: długości harmonizującej z budową ciała, stopniowo rozszerzająca się ku barkom. Sucha, muskularna, lekko wygięta. Skóra ściśle przylegająca.

Kłąb: wyraźny.

Grzbiet: mocny, dobrze umięśniony, wyrostki kolczyste powinny być pokryte mięśniami.

Lędźwie: krótkie, szerokie, dobrze umięśnione, równe albo nieznacznie wypukłe. Przejście z grzbietu do lędźwi łagodne, całość dobrze związana.

Zad: szeroki i dostatecznie długi, nie ścięty, opadający do ogona w linii łagodnej. Dobrze umięśniony.

Klatka piersiowa: bardziej głęboka aniżeli szeroka, z dobrze zaznaczonym przedpiersiem. Mostek ma sięgać daleko do tyłu. Mostek i staw łokciowy powinny znajdować się na tej samej wysokości. Dobrze wysklepione żebra tworzące klatkę piersiową, nie mogą być płaskie ani beczkowato wygięte. Żebra rzekome długie.

Dolna linia: tworzy elegancki łuk (kształt klatki piersiowej) z lekkim i suchym podciągnięciem ku tyłowi.

Ogon: wysoko osadzony, u nasady gruby dalej ścieniający się, średniej długości. Dla praktyki polowania o połowę skracany. Pies w stanie spokojnym opuszcza go w dół, podczas poruszania się trzyma poziomo, nie unosząc go ponad grzbiet. Ogon nie może być zakrzywiony. W krajach, które zakazują kopiowania ogonów może być noszony w całej długości. Powinien sięgać do stawu skokowego. Opadający ogon podczas bezruchu psa jest nieznacznie szablasto wygięty.

Kończyny przednie: widziane z przodu proste i równoległe, z boku dobrze umiejscowione pod korpusem.

Łopatki: skośne, płasko przylegające, skierowane do tyłu, mocne, o suchej muskulaturze, o dobrym kątowaniu z przedramieniem.

Przedramiona: możliwie długie, dobrze umięśnione, nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Sięgają daleko do tyłu. Powinny być dobrze kątowane między ramieniem i przedramieniem.

Ramię: proste, dostatecznie umięśnione. Silne a nie grubej kości.

Staw nadgarstkowy: silny.
Śródręcze weimaranera: jest lekko ukątowane, wskutek czego nie jest ustawione pionowo lecz nieznacznie ku przodowi skośnie.

Łapy: od okrągłych do owalnych, zakończone silnymi, wypukłymi palcami o mocnych pazurach, z twardymi, jędrnymi opuszkami. Są ustawione równolegle zarówno podczas bezruchu, jak i w ruchu. Nie mogą być rozbieżne.

Stopy: okrągłe do owalnych, z dobrze zwartymi, dostatecznie wypukłymi palcami, zakończonymi silnymi pazurami. Opuszki twarde i jędrne. Stopy są ustawione równolegle i nie mogą zbaczać na zewnątrz.

Mechanika ruchu weimaranerów: przestrzenna o posuwistym kroku, przy którym śródręcze i śródstopie są względem siebie równoległe.

Skóra: powinna ściśle przylegać, bez tworzenia fałd.

Owłosienie: sierść wyżłów krótka, gęsta i jędrna. Na głowie i uszach cieńsza i krótsza. Pod ogonem nie powinna być dłuższa. Sierść okrywa cały korpus.

Umaszczenie:
– srebrzysto-szare
– mysio-szare
– grafitowo-srebrne
– możliwa biała łatka na klatce piersiowej

Wymiary ciała:
– psy – 62-66 cm;
– suki – 58-63 cm.

Wady: wszystkie odchylenia od ustalonych norm uważa się za wady. Przy ich ocenie należy dokładnie uwzględnić wielkość wady, szczególnie:
– błędy w budowie, mało zróżnicowane znaki morfologiczne płci;
– krótką kufę;
– zbyt obfite lub skąpe fafle;
– za długie, krótkie albo za ciężkie, źle osadzone lub pofałdowane ucho;
– za jasne oko, żółte oko jastrzębie;
– brak ogólnie 2 zębów (P-1 i M-3). Z ogólnej liczby 4 P-1 i 2 M-3 mogą brakować najwyżej 2 zęby;
– luźną skórę szyi;
– stromą budowę nadgarstka;
– zbyt głęboką klatkę piersiową;
– łokcie ustawione na zewnątrz lub do wewnątrz;
– lekkie zaznaczenie postawy beczkowatej, krowiej lub postawa wąska tak w ruchu, jak i w postawie stojącej;
– ogon noszony za wysoko ponad linię grzbietu lub mocno zakrzywiony;
– nieznacznie karpiowaty grzbiet;
– za krótki zad.

Wady poważne wyżłów:
– ciężka, limfatyczna, grubokoścista budowa;
– spiczasta kufa, wklęsła linia grzbietu nosa;
– wyraźny przełom nosowy;
– cielista lub plamista trufla z wyjątkiem bielaków;
– zgryz cęgowy i częściowo cęgowy. (U psów w wieku powyżej 4 lat starcie siekaczy nie ma wpływu na ocenę. Jeśli Klub wyrazi zgodę, sędzia bierze pod uwagę prawidłowy zgryz przedstawiony na poprzednich wystawach.);
– wyraźny karpi grzbiet jak również grzbiet lekko łęgowaty;
– brak głębokości klatki piersiowej, słabe przedpiersie, budowa klatki płaska lub beczkowata;
– silnie na zewnątrz albo do wewnątrz skręcony staw łokciowy;
– miękki i za bardzo zdeformowany nadgarstek;
– ciężki chód;
– wyraźna postawa krowia lub beczkowata tak w bezruchu, jak i podczas marszu;
– przebudowane śródręcze;
– większe aniżeli 2 cm odchylenia od ustalonej wysokości w kłębie.

Wady dyskwalifikujące wyżła:
– duże odchylenia od znaków morfologicznych poszczególnych płci;
– typy słabe;
– w wypadku braku więcej niż 2 zębów spośród 4 P-1 i 2 M-3;
– brak jednego lub więcej zębów poza P-1 i M-3;
– niewidoczne zęby uważa się za brakujące;
– przodozgryz, tyłozgryz, zgryz krzyżowy i wszystkie przejściowe formy;
– luźne powieki, ektropium, entropium i podwójne rzęsy;
– silna łęgowatość i deformacja wyrostków kolczystych;
– deformacja klatki piersiowej np. wystający mostek;
– braki jąder;
– wilcze palce i wilcze pazury;
– nadliczbowe zęby.
Psy muszą mieć widoczne, normalnie rozwinięte jądra umieszczone w mosznie.

Erwin Dembiniok „Wyżły”. Wydawnictwo Warszawa 1999.